عزم جدی شهرداری ها برای از بین بردن تاریخ جهانی ایران!
به گزارش سفرگو كم نبوده اند خبرهایی كه در طول یك ماه گذشته از وضعیت آثار جهانی كشور منتشر شدند و هر كدام به جای كاشتن امید برای حفاظت و جذب گردشگر، بیشتر ترس و اخطار را به دل ها راه دادند؛ تا از احتمال قرار گرفتن این آثار جهانی شده در لیست میراث در خطر یونسكو!
به گزارش سفرگو به نقل از ایسنا، اخباری كه هر روز یك دل نگرانی جدید را در مورد محوطه های تاریخی ثبت شده در لیست میراث جهانی به دنبال دارد و میراث فرهنگی احیانا از سر ادب و اجبار خودش به رعایت قانون، تنها كاری كه از دستش برمی آید جلو رفتن بر مبنای قانون و فقط شكایت های حقوقی است كه معمولا هم راه به جایی نمی برد و حریف تنها كاری كه شاید در آخرین قدم به آن توجه كند، رعایت قوانین و ضوابط میراثی در مواجه با آثار جهانی است؛ حریفی كه برنامه ششم توسعه مقرر است او را امانت دار همین تاریخ كشور كند...
نمی توان خبرهای انتشار یافته را از نظر تاریخی یا زمان رخ دادشان اولویت بندی كرد؛ آن هم برای محوطه هایی جهانی مانند میدان نقش جهان اصفهان یا كاخ جهانی كاخ گلستان و حتی محوطه های جهانی شده استان خوزستان!
میدان نقش جهان اصفهان، برای اولین بار نیست كه با این تهدید روبه رو می شود، این محوطه حدود 20 سال پیش هم با مشكلی مشابه مواجه گردید و پس از تخریب كاروانسرای «تحدید» در حدود 700 متری میدان نقش جهان اصفهان و ساخت برج «جهان نما»، سال ها با كوتاه كردن قدش درگیر بودند تا سرانجام با پرداخت هزینه ی هنگفت كه می توانست خیلی از بناهای تاریخی دیگر اصفهان را نجات دهد، میدان نقش جهان را كه با تلاش های شهریار عدل در 1358 جهانی شد، از خطر خروج از ثبت نجات دادند، اما آن درسِ عبرت مدیریت شهری اصفهان نشد و طرحی كه سال ها در حال پایه ریزی اش بودند را از مدتی قبل شروع كردند و این دفعه با مجوز راه اندازی خیابان آقانورالله نجفی در چند ده متر نزدیك تر به میدان جهانی نقش جهان صادر كرد.
پایتخت هم از این خطر مستثنی نشد، تنها اثر جهانی پایتخت هم ده سالی می گردد با خطری این چنینی مواجه می باشد، مجوزی كه با خطای یك كارشناس و موافقت شهرداری صادر شد و به دنبال آن، سرای قاجاری دلگشا را در كمتر از 100 متری این محوطه ی جهانی تخریب كردند و جای آن مجتمع تجاری دلگشا با چند متر گودبرداری در زیر زمین سر برآورد و مدت ها یونسكو و مسئولان میراث فرهنگی را درگیر خود كرد. حتی هنوز آن قدر كه قوانین جهانی می گویند به احترام كاخ گلستان قد كوتاه نكرده است.
این بار حریف، پا را فراتر گذاشته و در حریم نه، بلكه در زمینِ این اثر جهانی، نه تنها ساخت وساز با چند بیشتر از ارتفاع مصوب بلكه چند متر هم در دل زمین گودبرداری كرده و از حرف خود به واسطه ی پولی كه تا امروز هزینه كرده، كوتاه نمی آید...
و باز هم دل نگرانی ها برای این اثر جهانی و احتمال قرارگرفتن اش در لیست میراث در خطر یونسكو احساس می گردد.
خوزستان با داشتن چند اثر جهانی در رده بعدی قرار می گیرد، از یك سو شوشتر با مجوزی كه مدیر شهرستان اش به واسطه ی نداشتن قدرتِ «نه گفتن» به مالك شش دهنه مغازه، اجازه ی تخریب و نوسازی آنها را در عرصه ی جهانی سازه های آبی شوشتر صادر می كند!
و از جانب دیگر داستان پرماجرای عرصه ی شهر باستانی شوش و طرح "تعویض پل روگذر شوش ـ اندیمشك و تبدیل آن به زیرگذر" كه پس از گذشت یك سال بار دیگر خبرساز شده و این دفعه به نظر می آید با تحریك های بیشتری نسبت به قبل قصد تخریب كامل این بخش از عرصه ی جهانی این محوطه ی باستانی را دارند و هنوز بعضی از مردم شوش بدون درنظر گرفتن گزینه ی جایگزین یعنی جاده ی كمربندی، از درخواست خود برای تولید پل زیرگذر در همان نقطه كوتاه نیامده اند.
باغ جهانی عباس آباد بهشهر، گزینه ی دیگری است كه می توان آنرا دست كم به علت توجهی كه بالاخره به آن شد، در رده ی پایانی قرار داد. بعد از انتشار چند خبر از هشدارهای یونسكو و دادن كارت زرد به میراث فرهنگی برای دست درازی هایی كه مسئولان شهری به این باغ جهانی داشتند، بالاخره همه با یكدیگر تعامل كردند و قرار بر تفاهم شد، تا این باغ جهانی را نجات دهند.
همه ی این حرف ها و تهدیدها یك طرف و از جانب دیگر، برنامه ی ششم توسعه و اعتمادیك كه میراث فرهنگی تا امروز به شهرداری ها در استان ها وشهرهای مختلف داشته، سوی دیگری است.
وقتی ۲۱ آذر ۹۴ متن كامل لایحه پیشنهادی برنامه ششم توسعه از جانب سازمان مدیریت به دولت عرضه شد تبصره های مربوط به میراث فرهنگی ۳۵، ۳۶، ۳۷ و ۳۹ حرف جدیدی را مطرح می كردند. به خصوص در تبصره ۳۶ كه در آن آمده است: «سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی موظف است اماكن تاریخی (به استثناء نفایس ملی)، در اختیار خویش را به شهرداری های با جمعیت بیشتر از ۱۰۰ هزار نفر جمعیت برای بهره برداری واگذار كند.«
به نظر می رسد با امضایی كه مسئولان در دوره های مختلف پای این لایحه زده اند، مدیریت شهری در همه كشور را امانت دار خوبی برای حفاظت ازمیراث فرهنگی انتخاب كردند و البته به این فكر و حرف كه این دستگاه شهری به واسطه داشتن پول و اعتبار می تواند، اقدامات مورد نیاز برای حفاظت از آثار تاریخی را انجام دهد.
شهرداری ها در طول سال های گذشته و به خصوص در مواجه با فقط 23 پرونده ی جهانی شده در كشور، رفتار خویش را با آثار تاریخی به خوبی نشان داده اند، چه برسد در مواجه ای كه سال هاست با آثار ملی دارند و بخواهند مدیریت حفاظت از همه ی آثار تاریخی كشور را بر عهده بگیرند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب