مهر گزارش داد؛
سه موزه دریك موزه
به گزارش سفرگو بخشی از موزه عروسك، اسباب بازی و لباس اقوام به معرفی البسه سنتی ایران زمین اختصاص دارد موزه ای كه فقط نمایش آثار در آن مطرح نیست و بازدیدكنندگانش از ۳ تا ۹۰ سال سن دارند.
به گزارش سفرگو به نقل از مهر، موزه اسباب بازی ها، موزه عروسك های ملل و موزه لباس اقوام ایرانی همه با هم از فروردین ماه امسال در یك ساختمان جمع شدند. ساختمانی كه در میرداماد میزبان عروسكهایی از كشورهای مختلف بود، حالا به موزه جدید در دروازه دولت آمده تا در چارچوب سه موزه در سه طبقه میزبان بازدیدكنندگانی باشد كه هر روز از ساعت ۹ تا ۱۸ به دروازه دولت می آیند. هر چند این جابه جایی چندان برای آنها خوشایند نبود چون باید همه آثار سه موزه را در یك ساختمان جا می دادند و از سویی كوچه فیات در دروازه دولت برای گردانندگان این موزه چندان دلچسب نیست چون اتفاقات اجتماعی زیادی به خصوص در شب این موزه داران را آزار می دهد. هر چند كه سر كوچه موزه پمپ بنزین بوجود آمد اما هنوز مشكلات كوچه فیات حل نشده است. با این وجود سه موزه در چارچوب یك ساختمان میزبان توریستهای داخلی و خارجی زیادی است از ۳ ساله تا ۹۰ ساله.
تفاوت این موزه با موزه های دیگر در این است كه چون در اختیار بخش خصوصی است، باید از قبل برای دیدنش برنامه ریزی نمود. گروههایی كه به این موزه می آیند باید از قبل به موزه اطلاع دهند. افرادی هم كه به صورت شخصی و تك نفره می خواهند به اینجا بروند تنها روزهای ۵ شنبه و جمعه می توانند حضور پیدا كنند.
بازدیدكنندگان از موزه تنها به دیدن چند عروسك نمی روند. آنها با موضوعات مهمی آشنا می شوند مانند اقوام ایرانی، لباس های سنتی، اسباب بازی های ایرانی و خارجی و كلی موضوعات دیگر بنابراین است كه حتما باید راهنمایی آنها را به دیدن جزئیات موزه دعوت كند.
علی گلشن و مسعود ناصری با هم این موزه را ایجاد كردند. آنها نه تنها مدیر موزه بلكه بعنوان مجموعه دار لباس و عروسك، توریست و عكاس و پژوهشگر هم شناخته شده اند. حالا هر كجا هر كسی كه بخواهد در این عرصه ها اطلاعاتی به دست آورد از آنها و از موزه شان كمك می گیرند.
علی گلشن با خبرنگار مهر در بین مجسمه اقوام ایرانی كه بیشتر آنها بانوانی هستند كه لباس سنتی هر منطقه را به تن دارند، گفتگو نمود و درباره این بخش از موزه سه گانه اش اظهار داشت: تنوع لباس در زنان اقوام بیشتر از مردان است و هنوز بسیاری از زنان لباس سنتی را به تن می كنند. شاید بنابراین است كه ما اینجا بیشتر لباس زنان را به معرض نمایش گذاشته ایم ولی مجموعه لباس های مردانه هم داریم منتها فضای این موزه به ما اجازه نمایش همه آثار را نمی دهد.
او سفارش ساخت مانكن هایی از زنان اقوام را داده است تا حتی چهره آنها هم با لباس هایشان شباهت به مردم منطقه مورد نظر داشته باشد بعنوان مثال چهره یك زن جنوبی باید با چهره زن شمالی متفاوت باشد همانطور كه لباس هایش متفاوت می باشد. تیم موزه دار به المان های دیگر هم دقت كرده اند. اینجا تنها نمایش لباس مدنظر نبوده است. در كنار هر زن نمادی از باورهای او هم به نمایش درآمده است تا بتواند راوی زندگی آنها هم در منطقه خودشان باشد.
حتی ابزار موسیقی هم در كنار آنهاست و اگر كسی از قوم خاصی بازدیدكننده موزه باشد می تواند از آن بهره برده و با كسب اجازه از موزه دار، برای بازدیدكنندگان دیگر بنوازد. راهنمای موزه هم از این آثار و المان ها در روایت زندگی زنان اقوام در كنار لباس های آنها یك آشنایی كامل درباره اقوام ایران را به بازدیدكنندگان عرضه می كند. اینجا برای همه گروههای سنی حرف دارد و جذاب خواهد بود. حتی برنامه های فرهنگی هم در كنار نمایش آثار در این موزه وجود دارد بنابراین بود كه در سالهای گوناگونی این موزه یكی از بهترین موزه های كشور شناخته شد.
در میان بخش لباس اقوام می توان لباس های سنتی گران قیمتی را هم مشاهده كرد كه گلشن و تیمش آنها را از شهرهای مختلف كشور جمع آوری كرده اند و یا خریده اند و به این موزه آورده اند.
او همیشه درباره لباس های سنتی اقوام حرفی برای گفتن دارد بعنوان مثال درباره لباس سنگسر اظهار داشت: بعضی از لباس های سنتی بسیار گران هستند مانند لباس سنگسر كه حدود ۲۰ میلیون تومان هزینه دارد. چون پارچه اش دستبافت بوده و با نخ ابریشم دوخته می شود. تا چند سال پیش دو سه نفر بیشتر نبودند كه این نوع لباس را می دوختند كه آنها هم از دنیا رفته اند. دوخت این لباس چند ماه طول می كشد. چون از بالا تا پایین آن سوزن دوزی است. زیورآلاتی كه به آن وصل می شود هم گران هستند. این لباس یك چادر به نام سرگیرا هم دارد كه آن هم چیزی حدود ۲۰ میلیون هزینه دارد. در واقع یك لباس كامل سنگسری كه محلی ها به آن «كژین شوی» می گویند را باید ۵۰ میلیون تومان خرید.
بخشی از این موزه به لباس های سنتی اختصاص دارد كه گلشن فقط روی ۲۸ منطقه از ایران كار كرده است ازاین رو خیلی از نقاط و استانهای دیگر هستند كه هنوز لباس های ناشناخته ای دارند. با این وجود گلشن اظهار داشت: مجموعه لباس های ما كامل نیست بعنوان مثال هنوز لباس مازندران را نداریم چون فرهنگ تهرانی ها به مازندران رفته و دیگر لباس سنتی را به تن مردم آن نمی بینیم. در روستاهای دور افتاده گیلان شاید بتوانیم هنوز لباس محلی بر تن مردم ببینیم.
بخش های دیگر این موزه به نمایش و معرفی عروسكهای افراد مختلف و عروسك های تاریخی و باستانی و حتی جدید می پردازد. در واقع موزه عروسكهای ملل در سال ۹۳ راه اندازی شد آنها با نمایش عروسك هایی از مناطق مختلف توانسته اند از عجیب ترین تا كوچكترین عروسك ها را در اینجا به نمایش بگذارند حتی مجسمه های كوچكی از فعالان حوزه كودك مانند هوشنگ مرادی كرمانی و نویسندگان كتابهای كودك هم در این موزه نمایش داده شده است. بخشی از این موزه هم به آثار مرحومه توران میرهادی از اساتید حوزه ادبیات كودك اختصاص پیدا كرده است.
اما در بخش مربوط به اسباب بازی ها هم كه طرفدارانش بیشتر كودكان هستند هر آنچه كه به وسیله بازی در بین كودكان و حتی بزرگسالان معروف است به معرض نمایش گذاشته شده است چه اسباب بازی های ایرانی و چه خارجی. از كوچكترین تا بزرگترین آنها. در حیاط این موزه هم گل كوچیك و فوتبال دستی یادآور خاطرات قدیم بزرگسالان است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب