نشست روایت در موزه از بازنمایی تا آموزش
به گزارش سفرگو، نشست علمی با عنوان روایت در موزه؛ از بازنمایی تا آموزش با سخنرانی اعظم صفی پور، پژوهشگر و مدرس حوزه موزه داری، در دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس برگزار گردید.
به گزارش سفرگو به نقل از مهر، نشست علمی با عنوان «روایت در موزه؛ از بازنمایی تا آموزش» با سخنرانی اعظم صفی پور، پژوهشگر و مدرس حوزه موزه داری، در دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس اجرا شد. در این جلسه که با حضور تعدادی از استادان، محققان، دانشجویان و دوست داران به مطالعات موزه و هنر برگزار گردید، صفی پور به بررسی مبانی نظری و کاربردی روایتگری در موزه پرداخت و از آن بعنوان پلی میان بازنماییِ آثار و پروسه آموزش در موزه ها یاد کرد. صفی پور با طرح پرسش هایی در رابطه با چیستی روایت، داستان و قصه، به تعریف مفاهیم و تمایز میان آنها پرداخت و بر این نکته تاکید کرد که روایت در موزه فقط شرح تاریخ نیست، بلکه زبانی است برای معنابخشی و ایجاد تجربه مشترک میان اثر و مخاطب. وی در این بخش، با مروری بر نظریه های روایت و قصه گویی مطرح در مطالعات فرهنگی و ادبی، به تحلیل چرایی حضور روایت در موزه ها پرداخت و بیان کرد که روایت، بعنوان سازوکار اصلی ارتباط در موزه های معاصر، از بازنمایی صرف به سمت آفرینش تجربه ادراکی و زیست پذیر حرکت کرده است.
روایتگری در نسل های مختلف موزه داری
در ادامه، صفی پور با نگاهی تاریخی به تحولات موزه داری، سیر تحول روایتگری را در نسل های اول تا چهارم موزه ها تشریح کرد؛ از موزه های شی محور سنتی تا موزه های تعاملی و جامعه محور امروز. وی بیان کرد که در نسل های جدید موزه داری، روایتگری دیگر به چیدمان اشیا محدود نیست، بلکه شامل طراحی تجربه، تعامل، و درگیرسازی حسی و ذهنی بازدیدکننده می شود. بر همین مبنا، روایت در موزه ابزاری است برای برقراری گفتگو میان گذشته و حال، و میان مخاطب و فرهنگ. سخنران نشست با اشاره به نظریه پردازانی چون رولان بارت، میخائیل باختین، پل ریکور و ژرار ژنت، به تطبیق مفاهیم بنیادین روایت در نظریه های ادبی با مفهوم «نمایش و تفسیر در موزه» پرداخت. وی نشان داد که هر موزه، به مثابه یک «متن چندلایه»، نیازمند ساختار روایی هدفمند است تا بتواند روایت خویش را از راه نشانه ها، فضاسازی، و ترتیب آثار منتقل کند. در این چارچوب، روایتگری نه تنها روش انتقال دانش، بلکه پروسه یادگیری و تجربه فرهنگی است.
آموزش و روایت؛ پیوندی ماندگار در موزه های معاصر
صفی پور تاکید کرد که آموزش در موزه های امروز، بدون استفاده از روایتگری، ناکامل خواهد بود. وی ادامه داد: روایت، ابزاری است که مخاطب را از مشاهده گر منفعل به جست وجوگری فعال تبدیل میکند. هر روایت موفق، سهمی در آموزش، مشارکت و فهم فرهنگی بازدیدکننده دارد. صفی پور بر ضرورت طراحی برنامه های آموزشی در موزه ها بر پایه روایتهای چندلایه و قابل درک برای گروههای مختلف سنی و فرهنگی تاکید کرد. صفی پور در قسمت دیگری از سخنان خود، با اشاره به نظریه پردازان برجسته حوزه آموزش همچون جان دیوئی و جروم برونر، هوارد گاردنر، بر نقش بنیادین روایت در پروسه یادگیری تاکید کرد. وی توضیح داد که مطابق دیدگاه دیوئی، یادگیری زمانی معنا می یابد که در بستر تجربه زیسته شکل گیرد، و موزه بعنوان فضای عینی تجربه و مواجهه، می تواند چنین بستری را از راه روایتگری فراهم آورد. صفی پور اضافه کرد: در نظام آموزشی موزه، روایت نه فقط ابزار انتقال پیام، بلکه سازوکار مشارکت و جست وجوی معنا توسط مخاطب است؛ مفهومی که با نظریه یادگیری اکتشافی برونر نیز همخوانی دارد. وی سپس با اشاره به «نظریه ی هوش های چندگانه» گاردنر، نشان داد که روایت گری در موزه می تواند امکان مشارکت آموزنده برای گروههای متنوع مخاطبان را فراهم آورد. از نظر او، موزه باید محیطی چندوجهی باشد که از راه انواع روایت – دیداری، شنیداری، لمسی و گفتاری – به هوش های متعدد انسان پاسخ دهد و آموزش را از شکلی انتقالی به تجربه ای گفتگو محور و چندحسی بدل کند. در انتها نشست، حاضران دیدگاه ها و پرسش های خویش را در رابطه با راهکارهای استفاده از روایتگری در طراحی نمایشگاه ها، آموزش عمومی و بازنمایی تاریخ هنر مطرح نمودند. این نشست با گفتگوی علمی میان دانشجویان رشته های موزه داری، پژوهش هنر و نمایش به پایان رسید.
منبع: safargoo.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب