بررسی سیاست مالی ویزا در برخی كشورها
پول ویزا خرج چه می شود؟
سفرگو: برخی كشورها هزینه ویزا را «مالیات» یا «عوارض ورود مسافر»، حساب می كنند كه درآمد حاصل از آن معمولا برای توسعه گردشگری و در زیرساخت خرج می گردد. سیاست مالی كه در ایران چندان شفاف نبوده است.
به گزارش سفرگو به نقل از ایسنا، فصل سوم «سیاست ها و روندهای گردشگری سازمان های همكاری و توسعه اقتصادی OECD» با عنوان بررسی تطبیقی سیاست های مالیاتی و عوارض در صنعت گردشگری، تصویری از مالیات های گردشگری در اكتبر سال ۲۰۱۳ عرضه داده كه از جانب مركز پژوهش های مجلس ترجمه شده و «در بخش مالیات ها، هزینه ها و عوارض ورود و خروج از كشورها به بررسی هزینه هایی پرداخته است كه به صورت معمول شامل افراد می شود، اما در بعضی موارد متصدیان و یا خدمه هم در حین ورود به یك كشور یا خروج از آن با هر وسیله حمل و نقل باید آن را پرداخت كنند.
ویزا نمونه ای از این موارد است، به گونه ای كه دارنده ویزا اجازه دارد به كشور تعیین شده وارد شده، از آن خارج شود و یا برای مدت خاصی در آن بماند. شاخص های مورد نیاز برای دریافت ویزا و هزینه های مربوط به آن، بسته به عوامل متعددی می تواند با هم تفاوت داشته باشد كه مدت اقامت، هدف از سفر، كشور مبدأ و سیاست های دوجانبه مربوط به ویزا، عوارض جابه جایی مسافران، ترانزیت و عوارض خروج یا سوار شدن از آن جمله است.
این گونه مالیات ها بیشتر برای پوشش هزینه های اجرایی مربوط به گمرك، مهاجرت، رفت و آمد مسافران و صدور ویزاهای كوتاه مدت مورد استفاده قرار می گیرند، اما به تازگی برای پشتیبانی از فعالیت های بازاریابی و ترویج هم استفاده می شوند.
در بررسی به عمل آمده از كشورها بدون اشاره به شرایط ایران، ۲۰ كشور از ۳۰ كشور پاسخ دهنده، در سطوح ملی یك یا بیش از یك مورد، مالیات در رابطه با ورودی ها و خروجی ها را شناسایی نمودند. بعضی از آنها «بسیار قدیمی» بودند یا به عبارتی در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ بوجود آمده بودند؛ باآنكه برخی دیگر هم از سال ۲۰۰۰ به بعد بوجود آمدند. بیشتر آنها به شكل هزینه های در رابطه با ویزا بوده كه تنها پنج كشور مالیات هایی در رابطه با خروجی ها یا ترانزیت شناسایی نمودند كه استرالیا، شیلی، مصر، نیوزیلند و پرتغال بود.
برای ۱۲ كشور از كشورهای مورد بررسی (اتریش، جمهوری چك، استونی، فرانسه، مجارستان، هلند، لهستان، پرتغال، اسلواكی، اسپانیا، سوئد و سوئیس)، نخستین و یا تنها مالیات موجود در این دسته، هزینه هایی است كه در رابطه با صدور ویزای شینگن برای اقامت های كوتاه مدت است. درحال حاضر ۲۶ كشور عضو ناحیه شینگن هستند كه این تعداد در سال ۱۹۹۲ یعنی زمانی كه ناحیه شینگن برای اولین بار عنوان شد، تنها هفت كشور بود. دیگر اعضای OECD كه در ناحیه شینگن قرار دارند شامل بلژیك، دانمارك، آلمان، یونان، ایسلند، ایتالیا، لوكزامبورگ، نروژ و اسلوونی می شوند.
اتحادیه اروپا سیاستی مشترك برای صدور ویزای كوتاه مدت اتخاذ كرده، یعنی ویزاهایی كه به مدت سه ماه اعتبار دارد و با صدور ویزایی به نام «ویزای شینگن» به افراد اجازه اقامت داده می گردد. شهروندان كشورهای دیگر برای سفر به منطقه شینگن به ویزا نیاز دارند. اتحادیه اروپا فهرستی از كشورهایی كه شهروندان آن ها برای ورود به ویزا نیاز داشته و همین طور فهرستی از كشورهایی كه از داشتن ویزا معاف هستند، در اختیار دارد. این فهرست به صورت قانون تنظیم شده است. معمولا ویزاهای كوتاه مدت صادر شده توسط كشورهای شینگن، به دارنده خود اجازه می دهد در مدت ۶ ماه، نهایت تا سه ماه به تمام ۲۶ كشور عضو سفر كند. صدور ویزا برای مقاصد بازدید و برای مدتی بیشتر از آنچه ذكر شده به قوانین ملی بستگی دارد.
درحال حاضر هزینه صدور ویزاهای كوتاه مدت برای گردشگرانی كه در ۶ ماه و حداكثر تا سه ماه به نواحی شینگن سفر می كنند، ۶۰ یورو است (افزایش آن از مبلغ ۳۵ یورو در سال ۲۰۰۷) كه این مبلغ برای كودكان بین ۶ تا ۱۲ سال ۳۵ یورو است. این هزینه ها كه در هنگام درخواست برای ویزا باید پرداخت شوند، به هزینه های اداری مربوط است و این مبلغ در دوره های مشخص، بازبینی می گردد.
۹ كشور كه عضو اتحادیه اروپا نبوده، ولی با آن توافقنامه های تسهیل ویزا امضا كرده اند شامل آلبانی، بوسنی و هرزگوین، جمهوری سابق یوگوسلاوی، گرجستان، روسیه، صربستان، مولداوی و اوكراین برای ویزاهای یكبار و چندبار ورود با هزینه ای به میزان ۳۵ یورو است.
صدور ویزاهای بلندمدت برای ناحیه شینگن باید مطابق با قوانین ملی كشور مورد نظر باشد. برای مثال در جمهوری چك، هزینه مربوط به ویزاهای بلندمدت و همینطور تركیبی از ویزاهای بلندمدت و كوتاه مدت، به ترتیب برابر با ۲۲۱۱ كرون و ۲۸۱۱ كرون است.
در استرالیا، عوارض جابه جایی مسافران كه از افراد (۱۲ سال به بالا) درحال خروج از كشور گرفته می شود، برای نخستین بار در سال ۱۹۷۸ بعنوان مالیات خروج دریافت شد كه در سال ۱۹۹۵ به عوارض جابجایی مسافران تغییر نام داد. این عوارض به منظور جبران هزینه های گمرك، مهاجرت و قرنطینه مسافران و همین طور صدور ویزاهای كوتاه مدت از افراد گرفته می گردد.
عوارض جابجایی مسافران جهت استفاده در موارد خاصی در نظر گرفته نشده است. باآنكه در سال ۲۰۱۲، دولت استرالیا ۴۸.۵ میلیون دلار استرالیا ناشی از عوارض، به صندوق بازاریابی آسیا و مبلغ دیگری به همین مقدار و ناشی از عوارض به توسعه منطقه ای صنعت گردشگری و برای كمك به افزایش كیفیت خدمات و محصولات گردشگری این كشور، اختصاص داد. نرخ این عوارض از ۳۸ دلار استرالیا در سال ۲۰۰۸، به ۴۷ دلار در سال ۲۰۱۲ رسید و درحال حاضر این مبلغ ۲۲ دلار است. در پاسخ به نگرانی های موجود مرتبط با این افزایش كه گفته می گردد رقابت پذیری بخش گردشگری را در استرالیا تضعیف كرده است، دولت این كشور در تاریخ ۱۱ اكتبر ۲۰۱۳ اعلام كرد؛ عوارض جابجایی مسافران در طول دوره فعالیت پارلمان فعلی تغییر نخواهد كرد.
جریان گردشگری بازدیدكننده و اجازه سفر الكترونیكی، این امكان را به بازدیدكنندگان واجد شرایط می دهد تا برای مقاصد گردشگری به استرالیا سفر كرده و وارد آن كشور شوند. هزینه فعلی درخواست اجازه سفر الكترونیكی برای افرادی كه با استفاده از اینترنت و سایت رسمی آن اقدام نمایند، ۲۱ دلار استرالیا است (از شهروندان كشورهای واجد شرایط). دولت هیچ هزینه ای از افرادی كه با استفاده از آژانس های مسافرتی یا هواپیمایی برای دریافت اجازه سفر الكترونیكی اقدام نمایند، دریافت نمی كند، اما ممكن است این آژانس ها برای كاری كه انجام می دهند هزینه دریافت كنند. هزینه ویزای جریان گردشگری بازدیدكننده، برای افرادی كه واجد شرایط دریافت اجازه سفر الكترونیكی نیستند و از خارج از استرالیا برای دریافت ویزا اقدام می كنند، مبلغ ۱۱۵ دلار (از ۱۰۰ دلار در سال ۲۰۰۹) خواهد بود و اگر از داخل كشور درخواست ویزا صورت بگیرد، مبلغ ۲۹۰ دلار (از ۲۴۰ دلار در سال ۲۰۰۹) دریافت می گردد.
ویزای تعطیلات كاری، یك برنامه دوطرفه است كه هدف آن پرورش هرچه بهتر روابط و تبادل فرهنگی میان استرالیا و كشورهای همكار بوده (درحال حاضر ۱۹ كشور) و توجه آن معطوف به بزرگسالان جوان است. این برنامه در سال ۱۹۹۵ عنوان شد و هزینه كنونی آن ۳۶۵ دلار است (از ۱۹۵ دلار در سال ۲۰۰۹) ویزای كار و تعطیلات هم به همین صورت یك برنامه دوجانبه برای كار و تعطیلات است كه با توافق میان ۱۰ كشور همكار بسته شد. این برنامه در سال ۲۰۰۵ معرفی شده و مبلغ آن از ۱۹۵ دلار در سال ۲۰۰۹ به ۳۶۵ دلار درحال حاضر افزایش یافته است. هزینه های درخواست ویزا برای استرالیا به صورت دوره ای مورد بررسی قرار گرفته و عمدتاً به صورت سالیانه، در اول ماه جولای برای احتساب تورم نمایه سازماندهی می شوند.
در شیلی، تمام مسافران باید مالیات بپردازند غیر از كودكان زیر دو سال، مسافران ترانزیت، دیپلمات های كشورهای به رسمیت شناخته شده توسط شیلی، نمایندگانی كه برای حضور در جلسات بین المللی سفر می كنند و خدمه پرواز. دریافت این مالیات در سال ۲۰۰۵ شروع شده و مبلغ فعلی آن ۳۰ دلار آمریكا است (از ۲۶ دلار در سال ۲۰۰۸) و درآمد حاصل از آن صرف نگهداری از تأسیسات فرودگاه می شود.
از سال ۲۰۰۵، هر فرد خارجی برای سفر به شیلی به صورت كوتاه مدت و با اهداف تفریحی، ورزشی، سلامت، تحصیلی، تجارت، دیدار از خانواده، مذهبی و دیگر اهداف مشابه، باید یك ویزای گردشگری داشته باشد. نرخ ویزای گردشگری برای كشورهای مختلف تفاوت دارد، البته اتباع كشورهایی كه با شیلی قرارداد سفر بدون ویزا دارند به تهیه این ویزا نیازی ندارند. یكی دیگر از مواردی كه در سال ۲۰۰۵ عنوان شد، هزینه متقابل بود كه برای بازدیدكنندگانی كه از كشورهای آلبانی، استرالیا، كانادا، آمریكا و مكزیك به شیلی سفر می كردند در نظر گرفته شد و مبلغ آن با عنایت به هزینه ای كه در آن كشورها دریافت می گردد متفاوت می باشد.
در كرواسی، شهروندان خارج از كشورهای مشخص شده، برای ورود به این كشور به ویزای كوتاه مدت گردشگری نیاز دارند. هزینه این ویزا كه در آوریل ۲۰۱۳ عنوان شد، ۳۵ یورو بود (۶۹ یورو هم برای درخواست های فوری) و درآمدهای حاصل از آن برای كمك به پوشش هزینه های اجرایی مصرف می گردد. در جهت ورود كرواسی به اتحادیه اروپا در تاریخ ۱ جولای ۲۰۱۳، سیستم ویزای این كشور در این تاریخ با این سیستم در اتحادیه اروپا كاملا هماهنگ شد.
در كشور مصر، هر توریست به هنگام ورود از درگاه های ورودی باید هزینه ویزارا پرداخت كند. هزینه فعلی برای این ویزا از ۱۵ دلار شروع شده و برای هر كشور بسته به هزینه های اداری به آن متفاوت خواهد بود. این هزینه در تاریخ ۱ نوامبر ۲۰۱۳ به ۲۵ دلار افزایش یافت.
به همین ترتیب، عوارض خروج هم باید توسط گردشگرانی كه از مصر خارج می شوند، پرداخت شود. هزینه آن در تاریخ ۱ می ۲۰۱۳ مبلغ ۱۵ دلار بود و درحال حاضر ۲۰ دلار است. (به غیر از شهرهای شرم الشیخ و غردقه كه از تاریخ ۱ نوامبر ۲۰۱۳ افزایش نرخ داشته اند)
از سال ۲۰۰۵ در رژیم اشغالگر قدس، برای پوشش هزینه های بررسی درخواست ویزا، هزینه ای برای ویزای گردشگری دریافت می گردد. هر فردی كه بعنوان توریست وارد این كشور شده و كشور وی جزو تفاهمنامه لغو ویزای رژیم اشغالگر قدس نیست، ملزم به پرداخت این هزینه است. مبلغ فعلی این ویزا ۹۰ شِكِل است كه این مبلغ در خلال پنج سال قبل با هیچ افزایشی روبرو نبوده است.
اجازه مهاجرت (مالیات غیرمهاجرتی) برای افرادی كه با اهداف گردشگری سفر می كنند، در سال ۱۹۹۹ در مكزیك عنوان شد. هزینه فعلی آن ۲۹۵ پزو است و تمام افراد خارجی كه برای بازدید از مكزیك وارد آن می شوند، باید آن را پرداخت كنند، البته به استثنای آنهایی كه با استفاده از زمینی و برای اقامت كمتر از ۷ روز وارد مكزیك می شوند. درآمدهای بدست آمده برای پرورش گردشگری در مكزیك صرف می گردد كه ۸۰ درصد آن (از ۵۰ درصد در سال ۲۰۰۲ و ۷۰ درصد در سال ۲۰۰۶) به صورت مستقیم در اختیار انجمن گردشگری مكزیك قرار می گیرد كه مسؤولیت ترویج گردشگری داخلی و بین المللی را برعهده دارد.
ویزای عادی این كشور برای پاسپورت های خارجی به پرداخت هزینه ای برای انجام خدمات كنسولی نیازمند است. این هزینه تمام بازدیدكنندگان خارجی از مكزیك را شامل شده كه در مواردی مطابق با تفاهمنامه های وزارت امور خارجه برای ارتقای گردشگری و تجارت و همینطور تبادلات فرهنگی، شامل معافیت هایی می گردد. مبلغ قابل پرداخت برای این ویزا كه در سال ۲۰۰۵ عنوان شد، برای هر فرد ۵۳۵ پزو بود. (اگر این خدمات در مكزیك عرضه شوند، شامل ۲۱ درصد كاهش خواهند بود(.
بازدیدكنندگان از نیوزیلند باید هزینه ای برای ویزای بازدیدكننده پرداخت كنند، باآنكه توافقنامه هایی برای ۶۰ كشور موجود است كه نیاز به ویزای كوتاه مدت برای آن كشورها برداشته شده است. نرخ فعلی درخواست این ویزا، ۱۳۰ دلار نیوزیلند برای متقاضیان از كشور استرالیا و جزایر اقیانوس آرام و ۱۶۲ دلار برای متقاضیان داخل كشور نیوزیلند و یا خارج از آن، تعیین شده است.
به علاوه ویزاهای ترانزیتی برای افرادی كه كمتر از ۲۴ ساعت و در مسیر سفر به مقاصد دیگر در نیوزیلند توقف دارند، الزامی بوده و مبلغ فعلی آن ۱۶۵ دلار تعیین شده است، علاوه بر ۶۰ كشوری كه با نیوزیلند توافقنامه لغو روادید دارند، ۲۲ كشور دیگر هم از پرداخت این هزینه معاف هستند. در هر دو مورد، این هزینه ها برای پوشش هزینه های اداری آماده سازی ویزا و تأمین امنیت مرزها مورد استفاده قرار می گیرند.
بازدیدكنندگانی كه از چین و به صورت تورهای گروهی به نیوزیلند سفر می كنند به پرداخت هزینه ای برای ویزای گروهی بازدیدكنندگان از چین ملزم هستند. هزینه این ویزا برای هر فردی كه بعنوان عضوی از طرح وضعیت مقاصد تأیید شده سفر می كند، برابر با ۵۰ دلار بوده و برای افرادی كه با تور سفر كرده و جزئی از این طرح نیست، برابر با ۸۰ دلار است. این مبالغ هم برای پوشش هزینه های اداری آماده سازی ویزا و تأمین امنیت مرزها استفاده می گردد كه البته به علت ماهیت گروهی بودن این تورها كمتر خواهد بود.
كشور پرتغال به غیر از ویزای شینگن برای سفرهای كوتاه مدت، هزینه های دیگری هم در سال ۲۰۰۵ مطرح كرد كه افراد خارجی برای ورود به این كشور به پرداخت آن ها ملزم هستند، مانند ویزای اقامت كوتاه مدتی كه در مرزها برای افراد صادر می گردد كه هزینه آن برای سفر با دلایل خاص یا غیر منتظره ۸۵ یورو است و هزینه هایی كه باید توسط متصدیان برای كنترل مرزها در كشتی ها و در فرودگاه ها پرداخت شود به ترتیب ۳۲۰ و ۲۱۳ یورو است.
گروهی از مالیات های دیگر این كشور با عنوان مالیات های مرزی هم در سال ۲۰۰۵ عنوان شد كه شاملِ عوارض ورود و خروج (به مبلغ سه یورو برای هر مسافر) خارج شدن كشتی ها از بندرگاه ها (۸۰ یورو برای هر كشتی) و خارج شدن خدمه از كشتی و ورود به خاك یك كشور (یك یورو) می شود، این هزینه ها در پنج سال قبل تغییری نداشته است.
در آفریقای جنوبی شهروندان كشورهای دیگر كه برای اهداف گردشگری یا تجارت قصد بازدید كوتاه مدت از این كشور را دارند، ۹۰ روز یا كمتر به ویزای بازدیدكنندگان نیاز دارد. هزینه های اداری صدور این ویزا كه در سال ۲۰۰۲ معرفی گردید برابر با ۴۲۵ رند (به طور متوسط) بوده و در پنج سال قبل نرخ آن را تغییر نداده اند. »
این گزارش كه دی ماه ۱۳۹۶ از جانب دفتر مطالعات فرهنگی مركز پژوهش های مجلس ترجمه شده تنها به قوانین كشورهایی اشاره داشته كه ویزا را مالیات در رابطه با ورودی ها و خروجی ها شناسایی كرده اند.
گزارش: سمیه حسنلو خبرنگار ایسنا.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب