خلیج فارس، گنجینه فرهنگ همزیستی متمدنانه
به گزارش سفرگو، بوشهر برای مردم ساحل نشین، دریا بگونه ای دیگر مفهوم می شود. از لحظه چشم گشودن تا هنگامه ی مرگ، در کنار دریا زندگی کردن، این پهنه ی آبی را به یکی از اعضای خانواده شما تبدیل می کند. عضوی که در ایام شادی اش نان را بر سفره شما می گذارد و در ایام غمش، جوانان تان را می بلعد.
هسته ی اولیه شهر بوشهر را در کنار دریا نهاده اند. از محلات باستانی ریشهر و هلیله و بندرگاه تا محلات تاریخی بهبهانی و جبری و ظلم آباد (صلح آباد) و جفره، همگی نه در همسایگی دریا، بلکه به شکلی زیر یوغ دریا ساخته شده اند. چون که ارتفاع کمتر بعضی از محلات نسبت به دریا، این شبه جزیره را به گواه سیاحان خارجی به «دریایی تربن شهر جهان» تبدیل نموده است. این هم نشینی با دریایی به نام «خلیج فارس»، مدل ویژه ای از زیست را برای مردمان هر دو سوی این آبراهه بوجود آورده است.
از زمانی که مهاجرت در دو سوی خلیج فارس، نوعی مهاجرت درون سرزمینی محسوب می شد تا دوره ظهور نفت و گسست های سیاسی، مراودات مردم شمال و جنوب خلیج فارس همیشه نوعی از مهر و صمیمیت در خود داشته است.
به گزارش سفرگو به نقل از ایسنا، ناخدا عبدالرسول غریبی، یکی از پیشکسوتان حوزه دریانوردی سنتی در خلیج فارس است و تا کنون سه کتاب «جفره ماهینی»، «قهوه خانه ساحلی» و «جمو» از وی به چاپ رسیده است. به مناسبت روز ملی خلیج فارس، رازهای مودت و صمیمیت مردم ساحل نشین حاشیه این خلیج مهربان را از زبان این ناخدا-هنرمند می خوانید.
«از کودکی در کنار ساحل زیست و زندگی کرده ایم و کارمان ماهیگیری و دریانوردی بوده است. نخستین سفرها را به کویت و سپس بحرین شروع کردیم. سفرها به بحرین مستمر شد، چون که رابطه تجاری خوب و اشتراکات اقلیمی و فرهنگی بسیار زیادی با بوشهر از دیرباز داشته اند. دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس همچون امارات هم دیگر کشورهایی بوده اند که به آنها سفرهایی داشته ام. در کنار ماهیگیری، مراتب مختلف کار بر روی لنج مثل جاشویی، سکانی و ناخدایی را در این سفرها تجربه کرده ام.
از مجموعه نقاشی های گالری ناخدا عبدالرسول غریبی
منبع: safargoo.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب