سفر به تنكابن _۳
طبیعت بکر شهسوار در مقابل کاشت ویلا در جنگل
سفرگو: تنکابن بااینکه جاذبه های زیادی برای طبیعتگردی دارد اما به همان اندازه مشاوران املاک هم داردو بیم آنکه تا چند سال آینده بجای سبزی جنگل، شاهد ویلاهایی با بام های قرمز و زرد باشیم وجود دارد.
خبرگزاری مهر _ گروه جامعه؛ سفر من به تنکابن به بخش سوم رسید از شهر گردی گذشتم و به روستای حاجته رسیدم جایی که قرار بود جدا از هر آن چه درباره ی خانه های بومی و بوم گردی تجربه کرده بودم، یک تجربه متفاوت از زندگی با مردم روستایی داشته باشم.
در این روستا برای نخستین بار نحوه تهیه چای دستی را یاد گرفتم و با سبک زندگی خاله جواهر و خانواده اش آشنا شدم که چطور بیشتر مایحتاج خودشان را تامین می کنند و چه هنرهایی دارند و کدام صنایع دستی را احیا کرده اند.
بعد از روستای حاجته سری به آبشار تودارک زدم. آبشاری که ۴۵ متر ارتفاع دارد و با نام جلیسان هم شناخته می شود.
در تنکابن غیر از این، یک آبشار بزرگ تری با بیش از ۶۰ متر ارتفاع هم به نام مران وجود دارد ولی اگر کسی خواست به حاجته برود می تواند از آبشار تودارک هم دیدن کند. جایی در جنگل ۴۰ میلیون ساله هیرکانی.
برای رفتن به تودارک مسیری حدوداً ۸ کیلومتری را ۴۰ دقیقه ای با یک خودروی سرحال طی کردیم. مسیری پیچ در پیچ و جنگلی بود که وقتی باران می زد لغزنده می شد. به خاطر همین حتما نمی شود با هر خودرویی آنجا را طی کرد به ویژه اگر طی یکی دو روز پیش از آن باران باریده باشد.
دیدن این آبشار در کنار درخت های وحشی جنگل هیرکانی و سرسبزی و خنکی آن وقتی لذت بخش است که زباله ای در کنارش نباشد. این دفعه اگر به آبشار تودارک بروم حتما می خواهم سری هم به روستای چینه بزنم ولی چون نزدیک به غروب بود، دیگر نمی شد ریسک کرد و بیشتر آنجا ماند. رانندگی در هوای تاریک جنگلی که در انتظار شب است، با آن جاده لغزنده حتما خطرناک خواهد بود.
طبیعت گردی در تنکابن فقط به این آبشار یا آبشار مران و جنگل هیرکانی ختم نمی گردد. یکی از زیباترین مناطق گردشگری تنکابن دشت دریاسر است که هر فصل و ماهی از سال زیباست چه درزمستان پر برف چه اردیبهشت پر از گل.
برای رفتن به این منطقه باید به عسل یا اسل محله رفت. پیش از رفتن سری به خاله مرضیه زدیم برای صرف ناهار. در عسل محله او بود که به همراه شوهر مرحومش از مسافران دشت پذیرایی می کردند. حالا بازسازی رستوران و اقامتگاهش را در دست گرفته تا بتواند در فضایی مطلوب تر از مسافران پذیرایی کند.
وقتی به رستورانش رفتم خوشحال بودم از این که هنوز خودش غذا می پزد. اکبر جوجه و جوجه شکم پر با سیر ۱۵ ساله قسمتی از دست پخت خوب او بود.
امیدوارم رستوران خاله مرضیه مثل برخی رستوران های دیگر نشود که پس از چند سال، زنان آشپز کنار می روند و کارگرها غذا می پزند و کیفیتشان را از دست می دهند.
باید برای رفتن به دشت آماده می شدیم و مسیری سربالایی را طی می کردیم. ولی باران زده بود و مه آنقدر زیاد بود که امکان بالا رفتن نداشتیم. ماند برای اردیبهشت پر گل. به جبران آن محمدعلی جاری راهنمای طبیعتگردی این منطقه تصاویری از دشت دریاسر به من نشان داد تصاویری از زیبایی ها در کنار زباله هایی که گردشگران در آنجا رها می کنند!
طی سه روز سفرم به تنکابن از اقامتگاه های مختلفی دیدن کردم. از اقامتگاه های لوکس تا بوم گردی ها و کلبه های جنگلی. پس از درنوردیدن عسل محله و دیدن نمای شهر و بام تنکابن از سمت قلعه گردن، به اقامتگاه جنگلی وسط مزرعه چای رفتم. در پرداروم روستای گرماپشته جایی که شاید نامش را از پشت خورشید و گرما گرفته باشد، پسر جوانی به نام محمد جواد گلیج کلبه های چوبی برای اقامت دارد که برای رفتن تا دم در اتاق باید از میان بوته های چای رد شد و رسید به اتاقی که هر کدام با دیگری از نظر امکانات متفاوت می باشد.
برای رفتن به اینجا باید طبیعتگرد بود درست مثل گلیج. او مسافران ورزشکار و خاص دارد چون هر کسی نمی تواند این مسیر سربالایی را از میان بوته های چای طی نماید. خودش هم اهل ورزش است و تلاش می کند رویدادهای گردشگری ورزشی برگزار کند اگر به او اجازه دهند!
اقامتگاه دیگری که تجربه کردم در جاده سه هزار به سمت روستای آغوز کوتی سپس روستای کلاچ پا پس از گذشتن از امامزاده یحیی توساکلام قرار داشت.
توسط یاسین و دنیا زوج جوانی در روستا زندگی می کردند این دو اقامتگاه را اداره می کردند. آنها اقامتگاهشان را با چیدمانی از صنایع دستی و چوب طراحی نموده اند و تلاش داشتند در هر اتاق امکانات لوکسی در حد هتل به مهمانانشان بدهند. مانند وان حمام در کلبه ای چوبی رو به جنگل.
در طول مدت اقامتم به این فکر می کردم که با وجود همه این زیبایی ها شاید اقامتگاه های چوبی یا کلبه های جنگلی مورد پسند بسیاری از افراد نباشد. حیوانات و حشرات قسمتی از زندگی در جنگل است و کسی که این اقامتگاه ها را انتخاب می کند باید بداند کجا اتاق گرفته است.
هر چند که مالکان این اقامتگاه ها هم باید مسافران را با این مساله آشنا کنند و برخی مسائل را به آنها در سایت ها و صفحات مجازی که دارند، یادآوری کنند.
برای دیدن اقامتگاه دیگر یاسین و دنیا باید مسیر دیگری را طی می کردم در کنار اقامتگاه دوم، یک مالک بومی خانه ای ساخته بود که هنوز تکمیل نشده است. با اینحال کنارش اقامتگاه دیگری بود که جزو بوم گردی های لوکس بشمار می رود. مدیریت آنرا مرد جوانی به نام عبایی بر عهده دارد.
نکته جالب برای من در این اقامتگاه سلیقه طراحش بود طوری کلبه ها کنار هم قرار گرفته اند که هر کدام حریم خصوصی داشته باشند. هر قسمتی از فضای بیرونی محلی برای نشستن و حتی عکس گرفتن داشته باشد و خدمات آن از هتل چیزی کم نداشته باشد.
عبایی، اهل کوهپایه اصفهان یک کارآفرین و فعال اقتصادیست. با او گپی زده و متوجه شدم برای اداره یارای اینجا از نیروهای بومی بهره برده است تا بتواند نظر مردم را جلب نماید و در عین حال برای مردم روستا شغل بوجود آورد.
او می اظهار داشت که در تنکابن تعداد مشاوران املاک بیش از ۱۸۰۰ عدد گزارش شده است و این عدد برای جمعیت شهرستان تنکابن بسیار زیاد است.
درست می گفت در راه برگشت بیشتر توجهم به سمت مشاوران املاکی جلب می شد که کنار هم جنب خیابان به وفور حضور داشتند.
از آن به بعد چشمم به ساخت و سازها بیشتر می افتاد و از این ترس داشتم که آیا چند سال بعد همین سرسبزی را از تنکابن میبنم یا مقرر است ویلاهای نارنجی، قرمز و زرد، سبزی جنگلها را بجوند؟
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب