انواع گردشگری را بشناسیم،
تجربه طعم های جدید و آشنایی با فرهنگ تغذیه ملل مختلف با گردشگری غذا
به گزارش سفرگو خراسان رضوی گردشگران در گردشگری غذایی که به آن گردشگری آشپزی یا گردشگری غذایی هم گفته می شود، به دنبال تجربیات آشپزی برای توسعه درک خود از یک فرهنگ یا سبک زندگی در حین سفر هستند.
گردشگران غذایی تورهایی را آغاز می کنند که نه تنها تجربه طعم های متعدد را به دنبال دارد بلکه به آنها آموزش می دهد ارتباط بین غذا و آداب و رسوم محلی را شناسایی کنند. گردشگران غذایی به دنبال تجربیات آشپزی معتبری هستند که آنها را در معرض طعم ها، بافت ها و سنت های جدید قرار دهد.
گردشگری غذایی یک اصطلاح نسبتا جدید است اما هم اکنون تعاریف گوناگونی برای توصیف و تعریف آن وجود دارد. از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۸ گردشگری غذا با کمک پلت فرم های رسانه های اجتماعی و برنامه های تلویزیونی غذایی با حضور سرآشپزها، رستوران ها و رویدادهای مشهور جهان وارد جریان اصلی شد و گردشگری غذایی را به یک صنعت تجربی مبدل ساخت.
طبق اعلام WFTA(انجمن جهانی مسافرت های غذایی) چهار فعالیت برتر سفر غذایی شامل غذا خوردن در رستوران های لذیذ، ناهار خوری در یک رستوران معروف، لذت بردن از غذاهای خیابانی و لذت بردن از یک تجربه کلی غذاخوری می شود. گردشگری غذایی بعنوان فعالیتهایی تعریف می شود که تجربیات مصرف و قدردانی از غذا و نوشیدنی ها را عرضه می دهند، بگونه ای که تاریخ، فرهنگ و محیط یک منطقه خاص را ارزش گذاری می کند.
گردشگری غذایی و شناسایی غذاهای مختلف همیشه با لحظات فراغت و سفر همراه بوده اما مفهوم گردشگری غذایی به تازگی بگونه ای تکامل یافته است که فعالیتهای گردشگری و سرگرمی را هم شامل می شود؛ به این مفهوم که سنت های آشپزی بعنوان ستونی از هویت منطقه ای و میراث فرهنگی در این عرصه قرار می گیرند و رابطه میان غذا و جامعه اهمیت می یابد. در نهایت به واسطه این امر میتوان از این طریق توسعه اقتصادی را در لایه های مختلف جامعه گسترش داد و تجربیات شخصی و معتبرتری را به مسافر عرضه کرد.
شرکت در یک تور غذای خیابانی، مزه کردن غذاها و نوشیدنی های محلی، سفر در مسیرهای محصول منطقه ای، غذا خوردن در رستوران های سنتی، به اشتراک گذاشتن وعده های غذایی با مردم محلی، شرکت در رویدادها و جشنواره های غذایی، تماشای بازارهای محلی، رفتن به مزارع و تولیدکنندگان صنعتگر با تولید موادغذایی همچون فعالیتهای گردشگری غذایی به حساب می آید. برای مثال میتوان به تور «گشت در مزرعه فلفل سیاه کامبوج» اشاره نمود که علاقه مندان زیادی از این حوزه را به خود جذب کرده است.
همچنین از دیگر مواردی که در گردشگری غذا میتوان از آنها یاد کرد، گردشگری غذایی در مزارع برنج بالی در مسافرت به اندونزی و غرفه سبزیجات در بازار محلی زئوس است که بعنوان بخشی از گردشگری غذایی در لائوس در حال انجام می باشد و در ادامه بازدید علاقه مندان و حاضران در تور به یک مدرسه آشپزی ختم می شود.
در نتیجه گردشگری غذایی با تمرکز بر آشناسازی گردشگران با فرهنگ مقصد گردشگری، علاوه بر منحصر به فرد و خاطره انگیز بودن برای مسافران و گردشگران، توسعه اقتصادی و اجتماعی را هم به همراه خواهد داشت.
بر این اساس درصورتیکه گردشگری غذایی با روشی درست صورت گیرد و به شکلی احترام به هویت جامعه و بخصوص جامعه محلی را مورد توجه قرار دهد، در زمینه تعدیل و کاهش تأثیرات منفی گردشگری و جدایی میان مردم و غذای واقعی مؤثر خواهد بود. اینت در حالی است که گردشگری همیشه با توسعه پایدار همراه نخواهد بود و خیلی از مقاصد با عدم تقارن منطقه ای و فصلی با مشکلاتی مواجهند.
البته میتوان به این نکته اشاره نمود که گردشگری غذایی به تازگی در ایران هم رواج یافته و زمینه تنوع غذایی موجود تحت تأثیر جغرافیای کشور و تنوع قومی و نژادی ایرانی ها است. بعنوان مثال یکی از غذاهای محبوب ایران آبگوشت های شمال غرب کشور است که مواد آن از مراتع و شرایط جوی منطقه که امکان پرورش هر چه بهتر گیاهان و دام ها در آن فراهم است، تهیه می شود.
همچنین غذاهای نواحی مرکزی ایران هم که آب وهوایی خشک دارد و برای تهیه غذاهای خود از سبزی های خشک بیشتر استفاده می نمایند، محبوبیت خاصی دارد. در جنوب کشور هم به جهت وجود دریا و اقیانوس، محصولات غذایی برگرفته از دریا بسیار بیشتر طبخ می شوند و از استثنایی ترین آنها میتوان به «سوراغ» اشاره نمود که با خاک قرمز جزیره هرمز تهیه می شود و تنها غذایی است در آن خاک ریخته می شود.
در نهایت باید اظهار داشت که کشور ما با وجود تنوع آب وهوایی که دارد می تواند منطقه ای مناسب برای جذب گردشگران غذایی باشد.
منابع:
foodandroad.com
hospitalityinsights.ehl.edu
منبع: safargoo.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب